پایگاه خبری انصارحزب الله:سینما، هنر جذابی است. مخاطب کلان دارد. به همین دلیل، هنر هفتم برای معرفی، شرح حال، گزارش و گسترش اندیشه بزرگان و الگوسازی ابزاری کارآمد به شمار می آید.

اما دو پرسش!
آیا هر فیلم سازی مجاز است به سراغ روایت زندگی و سیره بزرگان بویژه نامداران دین و سیاست رود؟آیا تنها شرط پرداخت به موضوع زندگی و اندیشه بزرگان، حرفه ای بودن است؟
در میان اهالی نقد و سینما دو نگاه وجود دارد:

نگاه نخست بر آن است که هنرمند با اتکا به هنر و خلاقیت و بینش حرفه ای اش، می تواند و اجازه دارد وارد هر حیطه ای بشود و درباره هر موضوعی فیلم بسازد!

در واقع چنین نگاهی برای هنر و هنرمند هیچ مرزی قائل نیست و در سایه «حرفه ای» بودن پا گذاشتن فیلم ساز به هر میدان مفهومی و عرصه موضوعی را محکوم به نتیجه مطلوب توصیف می نماید.

نگاه دوم اما سلب کننده نگاه نخست است. در چنین نگاهی، هنرمند هنگامی می تواند در حوزه موضوعی دست به تکاپوی هنری بزند، که آن موضوع را به اندازه کافی بشناسد و به ویژه در نسبت به موضوع های قدسی و مقدس، باور و تعهد عملی خود را ابراز نماید. نگارنده با نگاه دوم همراه است.
هنرمند، بی شناخت و تعهد، بر پایه نفسانیت رفتار می کند. نسبت به رعایت حقیقت دغدغه ندارد. حرفه ای بودن هنرمند، دلیل قابل اعتمادی برای واقع نگری و تحلیل درست هنرمند نسبت به موضوع تلقی نمی شود.

فیلم ساز غیرمتعهد، موضوع ناهمپوشان با باور خود را بدرستی فهم نمی کند. نمی تواند رابطه ای منطقی میان مفاهیم قدسی و باورهای الهی و ذهنیت دنیازده اش برقرار نماید. از آنجا هم که محتوا و ساختار جدایی ناپذیرند، فیلم ساز اگر هم حرفه ای اما در روایت و تصویرسازی موضوع ها و مفاهیم الهی و قدسی دچار لکنت و لغزش و اشتباه می شود. این حالت، هنگامی است که فرض کنیم فیلم ساز با کینه و عناد به سراغ موضوع نرفته است و نمی خواهد که به عمد تخریب و قلب واقع ای را مرتکب شود.

چندی پیش سازمان سینمایی سوره اعلام کرد که به زودی کار ساخت یک فیلم سینمایی درباره زندگی حضرت امام خمینی(ره) را آغاز می کند.

طبیعی است هر مسلمان و هر انسان آزادی خواهی که دل در گرو ارزش های الهی دارد، از روایت زندگی ابرمردی عارف، سیاست مداری بزرگ و نخبه ای فرهنگی در قاب سینما استقبال می کند.
حضرت روح الله(ره) انقلابی بزرگ و تاریخ ساز را رهبری کردند. ایشان ثابت کردند که با قدرت ایمان می توان به بزرگ ترین قدرت های زمینی برتری یافت و با به کارگیری دین هر گرهی را گشود و رستگاری دنیا و آخرت را پیش رو نهاد.

ایشان الگوی بزرگ دینی ، سیاسی ، اجتماعی و حماسی اند. از این رو، سینما باید رو به موضوع زندگی و سیر و سلوک شان آورد. ضروری است که سینما به تصویرکردن اندیشه های آن رادمرد و مرد آسمانی مشغول شود.

اما یک نکته!
ساخت فیلم سینمایی درباره حضرت امام(ره) را چه کسانی عهده دار می شوند؟باورمندان به ارزش های الهی؟ مؤمنان؟ عناصری انقلابی و دارای تعهد برجسته به اسلام و نظام؟ افرادی که در مسیر هنر متعهد گام های بزرگی برداشته اند؟ چه کسانی؟هنوز یادمان نرفته است که فیلم «فرزند صبح» بهروز افخمی با صرف دو میلیارد تومان، چگونه تصویری از اماممان ارائه کرد!

تصویری که سبب رنج و اندوه مؤمنان شد. فیلمی که با واقعیت امام ما فاصله زیادی دارد.این فیلم ثابت کرد که حرفه ای بودن برای نزدیک شدن به موضوع های قدسی و مقدس کافی نیست و چه بسا سبب تحریف موضوع شود.از این روست که حوزه هنری باید در عوامل فیلم درباره حضرت امام تأمل کند!

هر موضوعی لوازمی دارد. برخی خود را برای ساخت فیلم یاد شده شایسته می دانند. یک نفر از اینان پیشتر دارای اندیشه کمونیستی بوده است. یک نفر فیلمی درباره روحانیت ساخت که اعتراض ها را برانگیخت!

نگارنده همواره فردی خوش بین است اما به یاد بسپاریم که «برخی» بدشان نمی آید با نقاب نفاق، قداست ها را بزدایند و واقعیت را دگرگونه نشان دهند.

پژمان کریمی
منبع:کیهان