بخشودگی ربا  !!!!!!

هیأت مدیره بانک صادرات ایران در راستای جلب رضایت مشتریان،حمایت از تولید کنندگان و فعالان اقتصادی با بخشودگی 6 درصد جریمه دیرکرد مطالبات معوق بدهکارانی که نسبت به تسویه مطالبات خود اقدام نماید موافقت کرد .

به گزارش عصرایران به نقل از روابط عمومی بانک صادرات، این بانک بر اساس این مصوبه این بخشودگی شامل بدهکارانی می شود که مطالبات خود را از تاریخ اول مرداد ماه لغایت پایان شهریور امسال به صورت نقدی و یا اقساطی طی مدت مذکور تسویه نمایند.

شایان ذکراست بانک صادرات ایران به عنوان بزرگترین بانک خصوصی با بیش از 6 دهه سابقه فعالیت در عرصه اقتصادی کشور علاوه بر ارایه خدمات مالی مناسب توانسته است نقش موثری در ترویج بانکداری الکترونیکی و کاهش هزینه‌ها و افزایش رفاه هموطنان داشته است. 

بسم رب الشهدا و الصدیقین

  کل یوم عاشورا              کل ارض کربلا

کربلا تنها نام زمینی در عراق نبوده وعاشورا فقط در سال 61 هجری رقم نخورد!

هر انسانی کربلایی دارد وعاشورایی!

پس باید نیک بنگرد در کدامین جبهه سرگرم نبرد است؛ حق یا باطل؟!

وجز این نیست که

یا حسینی هستیم یا یزیدی!

وباز هم پس از 14 قرن شریح قاضی با ادعای نصب از سوی امیر المومنین (ع) حکم به محکومیت عدالت و مجرمیت عدالتخواهان می دهد!

خبر کذب از سلامت هانی بن عروة می دهد ودست مصلحت با شبث بن ربعی، عدالت را قربانی مصلحت نموده، دم از قانونمداری و رعایت آئین نامه مصوب می زند!

روحانی نمای ساده لوح وخبیثی همچون هادی غفاری را با جرم براندازی نظام وتوهین به نائب امام زمان(عج) به استخر خانگی تبعید می کند وطلبه عدالتخواه را به جرم ظلم ستیزی به حبس در کنار اراذل و اوباش محکوم می نماید.

ومتاسفانه تماشاچیان عافیت طلب ومصلحت اندیش از دور ونزدیک نظاره گر بی عدالتی عدلیه بوده ونهایت عکس العملشان نصیحت به اینکه: " حق با شماست ولی از راهش وارد شوید!!"

ای کاش حسین (ع) هم از راهش وارد شده بود!!!  

شهامت قاضی در تغییر یک سرنوشت

 پشت دیوارهای کانون اصلاح و تربیت

پشت آن دیوارها چیزی نیست جز تخت های به هم فشرده با آدم های فرو رفته در لاک خود، ثانیه هایی که می گذرد، چشم هایی که منتظر می ماند و جرمی که بر دوش سنگینی می کند. پشت آن دیوارها، کانون اصلاح و تربیت است و روی آن تخت های به هم فشرده، کودکان و نوجوانانی که ثانیه ها را به امید آزادی می شمارند.

در کانون، جثه ها کوچک است اما جرم ها، بزرگ. بچه های اینجا یا دزدی کرده اند یا قتل، در دام افتادگان مواد مخدر هم اینجا کم نیستند همان ها که در روزهای ابتدای ورودشان به کانون، «اور دوز»، حالشان را به هم می ریزد و کف آسایشگاه را پر از محتویات معده شان می کند.

بیشتر بچه های کانون بی سوادند، بعضی هایشان به معنی مطلق کلمه، آنها اختلال روان دارند، افسرده اند، مضطربند، آرام و قرار ندارند، خشم از چشم های بعضی هایشان می ریزد، بعضی وقت ها می ترسی با آنها یک جا تنها بمانی به خاطر چشم هایی که درنده خوست.

آنها به کانون آمده اند تا اصلاح شوند، تا یاد بگیرند آداب زندگی اجتماعی چه شکلی است، تا تجربه کنند که می شود در شرایطی آرام، آرام گرفت و سالم زندگی کرد حتی می شود خواندن و نوشتن یاد گرفت و با آموختن حرفه ای در کانون بعد از آزادی کسب و کاری راه انداخت.

اما تا درهای کانون بسته است، می شود دنیا را این گونه دید؛ همین که درها و قفل باز می شود و نوجوان پایش به اجتماع ناامن ـ که در آن هیچ خانواده ای منتظرش نیست و اگر هم هست خودش وبال گردن است ـ می رسد، دوباره داستان بزهکاری شروع می شود.

آنهایی که پایشان به کانون باز می شود، قربانیان اجتماعند که نمی توان انتظار داشت در مدت کوتاه حبس، آنقدر متحول شوند که از یک انسان بزهکار به انسانی وارسته تبدیل شوند.

روی تلخ ماجرا هم همین است؛ ورود یافتگان به کانون های اصلاح و تربیت توجه ویژه می خواهند تا چند سال دیگر، شدت جرمشان آنها را به زندان بزرگسالان و حبس ابد و اعدام نکشاند.

اما اگر بشود پای بعضی کودکان و نوجوانان (که می شود از بزهشان چشم پوشی کرد) هیچ وقت به کانون ها باز نشود چه خوب می شود! چه خوب است اگر قوانین خشک و بی انعطاف وقتی به آدم های کم سن و سال می رسد تکانی به خود بدهد؛ مثل روزی که قانون مجازات اسلامی در کرمان و به دست یک قاضی، شجاعانه انعطاف پذیرفت.

در این اواخر در این شهر، نوجوان 17 ساله ای بدون گواهینامه، رانندگی کرد و به خاطر مجروح کردن یک عابر دستگیر شد.

او طبق قانون باید به پنج ماه حبس تعزیری محکوم می شد یعنی برای پنج ماه باید به کانون اصلاح و تربیت می رفت، اما با شهامت قاضی پرونده او با حکمی جایگزین حبس روانه خانه اش شد؛ حضور دائم در نماز جماعت محل برای اقامه نماز مغرب و عشا به مدت یک سال و گرفتن گواهی حضور از امام جماعت مسجد هر سه ماه یک بار.

آنهایی که در مصدر قضاوت نشسته اند شهامت نهفته در پشت صدور این حکم را خوب می شناسند، هر چند شاید خودشان جسارت صدور این رای را نداشته باشند اما باید به جرایم اطفال جور دیگری نگاه کرد، نوجوانان، مجرمان بالفطره نیستند که نتوان از سر بزه شان گذشت.

درست است که بعضی از آنها ممکن است کار های خشنی بکنند، اما اگر برای اولین بار با آنها خشک و قانون زده رفتار نشود و دست حمایتگر اجتماع به سرشان کشیده شود، می توان همچنان به اصلاحشان چشم دوخت؛ اصلاحی که شاید هرگز کانون های اصلاح و تربیت، زندان بزرگسالان و حتی چوبه دار از پس آن برنیایند.