"صراط " - ماه رمضان از گرد راه می رسد و طبق روال معمول هر ساله ، مومنین خود را برای روزه گرفتن در ماه عبادت و بندگی آماده می کنند و کم کم نیز فضای عمومی جامعه رنگ و بوی این ماه پر برکت را به خود می گیرد ، اما در این میان ، همواره بدعت هایی منجر به سیاه کردن چهره جامعه در این ماه می شود و آن هم از بین رفتن قبح مسئله "روزه خواری" در معابر عمومی شهر است ، پدیده ای که همواره روزه خواران آن را یک حق اجتماعی اجتناب ناپذیر برای خود می بینند .

به گزارش سرویس اجتماعی صراط، متاسفانه طی سال های اخیر گمان برخی از کسانی که در ملاء عام با وقاحت تمام اقدام به روزه خواری علنی می کنند بر این شده که در قوانین جمهوری اسلامی هیچ بند یا مفادی، برای برخود با عمل آنان تعریف نشده و به همین دلیل هم به خود اجازه می دهند تا در برابر هر نوع تذکری که در رابطه با این عمل غیر شرعی و غیر اخلاقی به آنان داده می شود با لحنی توهین آمیز برخورد کنند .

اما خارج از فضای امربه معروف و نهی از منکر ، اگر بخواهیم به این پدیده به چشم یک امر قانونی نگاه کنیم ؛ این شبهه به وجود می آید که در متن قانون جمهوری اسلامی درهیچ کجا به طور صریح به مسئله جرم برای روزه خواری در معابر عمومی اشاره نشده است ، به همین دلیل هم تلاش می کنیم تا برای روشن شدن این مسئله به بند هایی از قانون مجازات اسلامی که مربوط به این موضوع می شود شرحی کاملتر دهیم .

به طور کلی می توان گفت : در قانون مجازات اسلامی عنوان مجرمانه بودن عمل " روزه خواری" وجود ندارد ، اما بر طبق ماده 638 قانون مجازات اسلامی " هرکس علنا در انظارعمومی و معابر شهری ، تظاهر به عمل حرامی نماید ، علاوه بر کیفر عمل ، به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74ضربه شلاق محکوم می گردد و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی باشد ولی عفت عمومی را جریحه دار کند ، فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد ".

با استناد به این بند از قانون مجازات اسلامی می توان اینگونه نتیجه گرفت : با توجه به اینکه روزه خواری عمدی همواره به عنوان یک عمل حرام در دین اسلام مورد توجه قرار گرفته است و طبق قانون کشور اسلامی ایران اگر یک عمل حرام جنبه علنی به خود بگیرد، برای آن مجازات تعیین می‌ شود ، پس توجیه برخورد با فرد روزه خوار را می توان در این حوزه مورد بحث و بررسی قرار داد .

متاسفانه برخی افراد جامعه با سوء برداشت از این نکته در دین اسلام که " در دین و اجرای شریعت هیچگونه زور و اجباری نیست" ، به خود اجازه می دهند تا به راحتی بسیاری از هنجار شکنی های دینی و اجتماعی را در سطح عموم انجام دهند و اجازه هیچگونه برخوردی را هم به کسی نمی دهند ، این در صورتی است که مصداق چنین مسائلی در زمینه شخصی است نه انتقال و تبلیغش در سطح کل جامعه و معابر عمومی .

از سویی نباید این نکته هم فراموش شود که : طبق قانون، در جامعه اسلامی کسی که عمل روزه‌ خواری را انجام می ‌دهد ، یکی از ارزش‌های مسلمانان را نادیده گرفته و عفت و اخلاق عمومی را جریحه ‌دار کرده است ، که چنین امری همواره مستوجب تعزیر و برخورد قانونی است .

در ضمن باید یاد آور شد که مردم ایران تحت حاکمیت یک نظام اسلامی زندگی می کنند و در یک کشور اسلامی که حکومت آن هم بر پایه اسلام بنیان نهاده شده است ، نظیر قوانین دیگر کشور های جهان ، اجرای قوانینی که دولت و حکومت ، آنها را در جامعه وضع می کند ، بر همگان واجب و عدم اجرای آن به معنای قرار گرفتن در مقابل قانون ارزیابی می شود .